Weitere Geschichten siehe Unterseiten
Bauernhöfe und Geschichten der Bauers-Familien erzählen viel über die Geschichte des Dorfes....
Der ehemalige Lehrer Kurt Lütjohann (1946-1958 an der Hasloher Schule) hat sehr unterhaltsam und lustig auch über Bauern Geschichten auf Plattdeutsch geschrieben. Einige davon spielten in Hasloh!
Seine Geschichte "Heff modeniseert" ("Habe modernisiert") handelt von Bauer Friedrich-Wilhelm Holdorf in der Lohe:
HEFF MODENISEERT!
He weer so’n richtigen Ulenspegel — mien Fründ Friech-Willem, Buer vun Profeschoon op een Hoff in de Geest, nich groot, man good in Schuss un allns na sien Mütz. He weer Buer mit Lief un Seel, kunn düchtig arbeiten, weer jümmers vergnögt un harr to jeden een fründlich Woort. Daarneben harr he ok noch Tiet för de freewillig Füerwehr, daar weer he de eerst Mann an de Sprütt!
He much ok gern mal ’n Klönsnack holen —avers du weerst daarbi ni nich seker, wat he ok bi de Wahrheit bleef. Mit een truschüllig Gesicht vertell he di Saken, de meist wahr sien Kunnen— villicht avers ok nich. Daarbi weer he keen Klookschieter or Dummsnuut, op sien Flach, daar wüss he heel good Bescheed.
So hett he mi ok faken op’t Glatties föhrt, ik weer ja ok keen Buer, nich mal een latienschen Buer! Man wenn he mi anföhrt harr, hebbt wi beid fix lacht — un ik geef mi achterna alle Möh, üm dat trüchtotahlen bi de neegst Gelegenheit.
Nu weer ik mal wedder op sien Hoff in de Winterstiet. Wi beid harrn noog Tiet för’n Klönsnack. To’n Enn keem denn jümmers sien Fraag: „Wullt noch mal mit mi dörch’n Stall ?“ Klaar wull ik, denn dat hörte daarto. Eerst de Peer, de weern sien ganzen Stolt. He arbeid noch jümmers gern mit sien veer Bruun un snack mit jüm as mit utwussen Minschen. De Stall weer pükfein un sien Peer good in Foder. Denn kemen de Swien an de Reeg un toletzt de Kohstall. De Warm daar binnen un de Ruuch na Kohschiet, dat Klimpern vun de Keden, dat Mahlen vun de Tehn — dat hörte allns tohoop. Allns weer good in de Reeg un babenan över de Köpp vun de Köh harr jede een swatt Tafel, daarop stünn de Namens, fien mit Kried: Lisa, Lina, Meta, Dora, Trina, Karla, Rita un wo se sünst noch heten. Mien Tiet weer üm, ik müss tschüüs seggen. Friech-Willem güng noch ’n Stück mit lang bit to de Groot-Döör. Merrn op de Deel bleef he stahn un meen ganz unvermoods: „Wat höllst du nu vun mien Hoff?“ Wat schull sien Fraag? „Du wullt vun mi een Oordeel ? Dat is Narrnkraam,ik bün doch keen Klutenpedder as du !“ He müss lachen över mien Vergliek un bleef mi op de Hakken. „Ik much dat liekers mal vun di weten !“ „Hör to, ik bün gern op dien Hoff un meen, datt du een flietigen Buer büst. Egentlich kann ik mi dat nich rutnehmen, een Oordeel to seggen. Man wenn du mi so tosetten deist, denn wöör ik seggen: Allns, wat du vun dien Vadder un Grootvadder övernahmen hest, höllst du in Ehrn. Man de Tiet is wiedergahn. Villicht schust du di mal ümkieken un enige Saken noch mal moderniseeren.“ So — dat weer rut! Wöör he mi nu anknurrn ? Nix dünn sick. He meen ganz ruhig to’n Afscheed: „Ik laat mi dat mal dörch ’n Kopp gahn.“
Vele Maanden later kreeg ik denn vun em ’n Breef. He vertell mi vun sien Familje un schreef mi so nebenbi: „Kiek mal wedder in — ik heff ok moderniseert !“ Dat hett mi bannig freit. So land ik denn wedder mal to’n Stippvisit op sien Hoff. Dat Kattenkoppplaaster vör de Groot-Döör harr sick nich ännert. De Scheperhund achter de Döör kleffte as dull. „Hasso“, reep ik, „wees doch still, ik bün’t doch !“ Furts weer he ruhig un freite sick. De Katten op de Groot-Deel susten to Böön. Denn keem mi eerst Koffi-Duft un denn Friech-Willem ut de Stuuv entgegen: „Kaam rin, gifft goden Bodderkoken !“ In de Saak harr sick nix ännert — gottloff. Avers achterna weer ik doch fix neeschierig. Endli keem dat: „Un nu mal dörch’n Stall?“ Mien Ogen söchten jede Eck af — ik kunn nix entdecken. He markte mi dat an, ik weer verbaast. Daar keem sien groten Ogenblick: „Ja, du müss mal na baben kieken!“ Daar weer doch ok nix, bloot de swatten Tafeln mit de Namens. Un denn lees ik: „Bianca, Dorothea, Franziska, Jessica, Christina, Tamara, Veronika — — — “
Ik heff dat ja gliek seggt: „He weer ’n Ulenspegel !“
